Zaterdag 7 januari 2017: Albany naar Paihia

Boven Auckland konden we kiezen of we de tolweg wilde gaan nemen of niet.
Wij besloten om de tol weg te gaan nemen, de kosten voor onze auto was $2,30 (€ 1,56)
Als je deze weg neemt rij je door een tunnel en de kosten van de aanleg hiervan verdienen ze hier mee terug. In Nieuw-Zeeland zijn er in totaal 3 tolwegen. Als je geen tol wilt betalen neem je de alternatieve route. Wij moesten de kosten van de tol weg binnen 5 dagen betalen. Als je naar hun website gaat kun je de kosten met je creditcard betalen.

We hadden al gezien dat onze route door het plaatsje Kawakawa zouden komen aangezien hier is de bekende openbare toilet van Frederick Hundertwasser was wilde Peter hier even stoppen. In 1970 kwam Hundertwasser voor het eerst op bezoek in Nieuw-Zeeland hij was zo onder het land dat hij besloot om dit land vaker te bezoeken. Sinds die tijd wisselde hij regelmatig van woonplaats of hij woonde in Wenen of in Nieuw-Zeeland. In 1998 wilde de gemeente een 40 jarig oud toiletgebouw gaan opknappen in het plaatsje Kawakawa en Hundertwasser kwam toen met een voorstel: in een toilet kan je net als in een kerk mediteren "De overeenkomst is niet zo vergezocht" - zij hij.

Hundertwasser was erg betrokken bij de bouw van de toiletgebouwen nog meer dan bij zijn eigen Hundertwasser House in Wenen. De wand van flessen is gemaakt door studenten. Verder hebben een hoop vrijwilligers aan de bouw mee gewerkt. Hundertwasser zelf en de gemeente hadden totaal geen idee gehad hoeveel bezoekers er hier op af zouden komen. Busmaatschappijen stoppen hun bussen om de bezoekers een kijkje te laten nemen bij de openbare toiletgebouwen. In het jaar 2000 overleed Hundertwasser waardoor het toiletgebouw het enigste ontwerp van hem is op het zuidelijk halfrond. Hundertwasser ligt begraven in zijn tuin “The happy Dead” onder een tulpenboom.
In Kawakawa rijdt ook een trein door het centrum van de stad, hierin is het plaatsje ook uniek. De treinbaan was toentertijd aangelegd voor de goudmijnen.
In 2013 had ik een aparte tuin bezocht in het plaatsje Kawakawa, jammer genoeg waren ze deze aan het restaureren we konden alleen een klein stukje nog bekijken. Zie mijn foto’s die ik in 2013 heb genomen. Het was een mozaïek-, spiegel- en beeldentuin in Kawakawa.

Oplaadpunt voor 2 elektrische auto's
In de buurt van het treinstation kwamen we een oplaadpunt voor 2 elektrische auto's tegen. Dit is de vierde snelle oplaad stations van de 12 die ze installeren door het hele land. De plannen zijn om 100 oplaadpunten tegen het einde van 2019. Het duurt ongeveer 20 minuten en $10 om de auto volledig op te laden. Door het plaatsje Kawakawa uit te kiezen wilde ze de noordelijke route aantrekkelijk maken. Op dit moment zijn er 958 elektrische voertuigen in New Zealand geregisterd, inclusief hybriden. Een elektrische auto kost nu ongeveer $20.000. Een benzineauto kost je ongeveer $18 voor 100 km, een elektrische auto slechts $6,00.
Eenmaal aangekomen in het plaatsje Paihia hadden we nog tijd over om de omgeving te gaan verkennen. Aangezien we nu bijna officieel in Nieuw-Zeeland gaan wonen moesten naar Waitangi waar het terrein is waar de Treaty of Waitangi ondertekend is.
 

Je komt als bezoekers als eerste terecht in het museum gedeelte hier wordt door middel van displays en film informatie gegeven over de geschiedenis van Waitangi. Ervaar het document dat het gezicht van het land veranderde. Verder zijn er Maori schatten te bewonderen.

De langste ceremoniële oorlog kano Ngātokimatawhaorua (waka boot) ligt op dit terrein. Deze kano is maar liefst 35 meter lang en er is plek voor maximaal 76 peddelaars. De boot weegt 6 ton als die droog is en 12 ton als de boot verzadigd is door het water. De boot is gebouwd ter ere van de 100ste verjaardag van het verdrag van Waitangi. Op 6 februari zal hij weer worden ingezet tijdens de feestelijke activiteiten.

Treaty House:
Het Huis van het verdrag officieel 'The British Residency'. Het is waar James Busby zijn officiële zaken als vertegenwoordiger van de Britse regering van Nieuw-Zeeland deed. Het was ook het huis voor James, zijn vrouw Agnes en hun zes kinderen. Het oorspronkelijke huis is vanuit Sydney in gedeeltes verscheept naar Nieuw-Zeeland. In 1840 bevatte het huis een salon (woonkamer) een grote slaapkamer, hal en een kleine kleedkamer. In een apart gebouw ernaast zat de keuken, berging en de kamer van de bediening. In 1841 werden er 3 slaapkamers aan de achterzijde gebouwd voor zijn kinderen. Het huis en de gebouwen erom heen bleven tot 1882 in het bezit van de familie. Het landgoed werd toen verkocht. Pas in 1932 werd het huis pas weer gerestaureerd. Nadat het 50 jaar was verwaarloosd.