Kasteel en park in Pillnitz
Vandaag bezochten we het kasteel en park in Pillnitz, dit is het speelkasteel van de koning van Saksen.
De route er naar toe liep gedeeltelijk langs de Elbe en omdat er veel woningen staan mochten we op hele stukken maar 30 km/h rijden.
De parkeerplaatsen bij Pillnitz waren ruim opgezet en het mindervalidentoilet was voorzien van een eurosleutelslot zodat we makkelijk naar binnen konden, het voordeel is ook dat deze toiletten schoon blijven en niet door iedereen bezocht kunnen worden.
Het was nog een klein stukje tot aan het paleis en daar moesten we uiteraard weer eerst kaartjes kopen, waar we gelijk een kaartje voor mindervalide en een gratis kaartje voor de begeleider kregen.
Het lijkt wel hoe verder je van het centrum zit des te menselijker de kassa medewerkers worden.
Bij het kasteel aangekomen moest gebruik worden gemaakt van een traplift, deze werd bediend door een museum medewerker.
We konden dan via de zijkant het eerste gedeelte van het kasteel in, hier was onder meer de kerk, de Chinese zaal en de koepelzaal te zien, beneden was nog de keuken, maar die was allen per trap bereikbaar zodat Nicole deze moest overslaan.
Na alles bekeken te hebben gingen we weer terug naar de traplift waar de medewerkers al klaar stonden en Nicole naar beneden hielpen.
Aan de andere zijde van de poort was ook weer een traplift, waar we dus weer omhoog moesten, ook dit moest weer met behulp van een museum medewerker.
De medewerker bij de poort vond het volgens ons wel leuk, deze afleiding.
Het volgende gedeelte van het kasteel stond vol met meubels en andere gebruiksspullen zodat je een beetje het idee kreeg hoe men in de 17e en 18e leefde, helaas was de bovenverdieping alleen per trap bereikbaar zodat we die moesten overslaan.
Het was nu tijd om te gaan lunchen en hebben dat heerlijk op een terrasje gedaan.
Niet helemaal zeker wat we gegeten hebben, was een soort taart gemaakt van ei en kaas en wat groente, daarbij een salade met bratwurst, het smaakte wel.
Hierna weer terug naar het kasteelpark en omdat de museummedewerker ons ondertussen wel kende hoefden we ook de kaartjes niet meer te laten zien.
In het park staan nog diversen gebouwen waaronder het palmhuis.
Hier staan zoals de naam al zegt palmen, maar ook andere tropische struiken en bomen.
Halverwege kom je echter enkele treden tegen, er was ook een omleiding via een liftje, maar toen we daar op de oproep knop drukte kregen we te horen dat we minstens een halfuur moeten wachten voordat we geholpen konden worden.
We hebben toen, maar de traploopmodus van de rolstoel ingeschakeld.
Het was weer even wennen, maar we zijn boven gekomen en ook op de volgende trap die we tegen kwamen ging het redelijk.
Buiten nog langs het Chinese paviljoen gelopen, maar daar konden we niet in.
Hetzelfde gold voor de Camelia kas, deze staat om een 250 jaar oude Camelia, maar was helaas ook niet toegankelijk.
Via de Engelse tuin aan het einde van het park zijn we weer teruggelopen en kwamen we langs de Elbe uit, van daar gingen we weer terug richting de uitgang.
Uiteraard onze vriendelijke museum medewerker gegroet.
Nicole wilde nog langs de Blauwe brug (Loschwitzer Brucke) in Dresden, deze dankt zijn bijnaam aan de blauwe verf die gebruikt is.
